Bilder aus Istanbul und Berlin werden mit Reflexionen und Beobachtungen der neuen Migrant*innen aus der Türkei, auch bekannt als »New Wave«, verwoben. Erinnerungen an die Euphorie der Gezi-Proteste weichen einer Atmosphäre von Enge und Angst. Die Sehnsucht nach Freiheit und Sicherheit ist ein treibender Motor für viele, das Land zu verlassen. Eine Stimme sagt: »Nun kann ich wieder frei atmen, doch begleitet mich eine immense Traurigkeit.«
Das kunstvolle audiovisuelle Porträt basiert auf einer wissenschaftlichen Untersuchung der Regisseurin am Fachbereich Visuelle und Medienanthropologie der Freien Universität Berlin und erforscht die Selbstverortung und die Bewältigungsstrategien der Migrant*innen in ihrer neuen Umgebung in Berlin. Wut, Trauer, Frustration stehen Seite an Seite mit Erfahrungen der Solidarität, Selbstliebe und kraftvoller Entschlossenheit. Zur ersten Generation der Arbeitsmigrant*innen hat man kaum Kontakt – politische Gemeinsamkeiten gibt es vermeintlich nicht – und doch werden die starken Verbindungen deutlich: »Ich bin hier, weil sie die Scheiße weggeputzt haben. So, wer bin ich, um sie zu verurteilen?«

İstanbul ve Berlin’den görüntüler, Türkiye’den gelen ve “Yeni Dalga” olarak da bilinen yeni göçmenlerin düşünceleri ve gözlemleriyle iç içe geçiyor. Gezi protestolarının coşkusuna dair anılar yerini bir köşeye sıkışmışlık ve korku atmosferine bırakıyor. Özgürlük ve güvenlik özlemi, pek çok kişi adına ülkeyi terk etmek için itici bir güç. Bir ses şöyle diyor: “Şimdi yeniden özgürce nefes alabiliyorum ama korkunç bir hüzün bana eşlik ediyor.”
Bu ustalıklı görsel ve işitsel portre, yönetmenin Berlin Özgür Üniversitesi‘nin Görsel Antropolojisi ve Medya Antropolojisi Bölümü’nde gerçekleştirdiği akademik bir araştırmaya dayanıyor ve göçmenlerin Berlin’deki yeni ortamlarında kendilerini konumlandırma ve başa çıkma stratejilerini inceliyor. Öfke, üzüntü, hayal kırıklığı; dayanışma, öz sevgi ve güçlü bir kararlılık deneyimleriyle yan yana duruyor.Almanya’da daha uzun süredir yaşayan göçmenlerle temas neredeyse söz konusu değil – politik olarak sözde ortak hiçbir şey yok – ama yine de güçlü bağlar belirgin hale geliyor: “Buradayım çünkü onlar pisliği temizlediler. Ben kimim ki onları yargılayayım?”